Shënjestër
Shkruan: Asem Alnabih. Ai është një inxhinier dhe studiues PhD nga Gaza. Aktualisht shërben si anëtar i komitetit të urgjencës si dhe zëdhënës për media në Komunën e Gazës.
Mbesa ime 10-vjeçare u vra nga një bombë izraelite. Para se të vdiste, ajo vendosi të shkruante një testament.
Fëmijët dhjetë vjeçarë supozohet të jenë të zënë duke luajtur me lodra, duke bërë shkarravina dhe duke u shoqëruar me miqtë e tyre, duke mos shkruar një testament në rast se vdesin.
“Amaneti im, nëse bëhem dëshmor apo vdes: Të lutem mos qaj për mua, se lotët e tu më shkaktojnë dhimbje. Shpresoj që rrobat e mia t’u jepen atyre që kanë nevojë. Aksesorët e mi duhet të ndahen mes Rahafit, Sarës, Judy, Lana dhe Batool. Kompletet e mia të rruazave duhet të shkojnë tek Ahmedi dhe Rahafi. Shtesa ime mujore, 50 shekel, 25 për Rahafin dhe 25 për Ahmedin. Tregimet dhe fletoret e mia për Rahafin. Lodrat e mia në Batool. Dhe ju lutem, mos i bërtisni vëllait tim Ahmed, ju lutemi ndiqni këto dëshira.”
Testamenti i Rashës, shkruar para se të vdiste në Gaza.
Askush në familje nuk dinte asgjë për një testament nga mbesa ime 10-vjeçare Rasha, vetëm pasi e varrosëm në të njëjtin varr me vëllain e saj, Ahmedin, 11 vjeç, me gjysmën e fytyrave të zhdukura si pasojë e një izraeliti. Sulm ajror në shtëpinë e tyre më 30 shtator. Kjo ndodhi saktësisht 24 vjet nga dita kur 12-vjeçari Muhammad al-Durrah u vra në Gaza.
Duket sikur Izraeli po na kujtonte historikun e tij të gjatë të vrasjes së fëmijëve të pambrojtur.
Është e vështirë të harrohet tmerri i qëndrimit para ndërtesës së shkatërruar, e lëre më tmerri që përfshiu prindërit teksa nxitonin drejt trupave të pajetë të fëmijëve të tyre të vegjël.
Ndërtesa ishte bombarduar një herë tashmë disa muaj më parë, më 10 qershor. Izraeli kishte hedhur dy raketa atë ditë, një për çdo fëmijë ndërsa ata talleshin pasi arritëm të nxirrnim të gjithë familjen nga rrënojat me lëndime të lehta. Nuk kishte asnjë arsye për ta bombarduar atë atëherë si nuk kishte asnjë arsye për ta bombarduar atë më 30 shtator.
Me sa duket, Rasha dhe Ahmedi duhej të jetonin disa muaj më shumë luftë, frikë dhe uri përpara se Izraeli të shënjestronte shtëpinë e tyre përsëri, këtë herë duke i vrarë.
Në testamentin e saj, Rasha kërkoi që askush të mos i bërtiste vëllait të saj më të madh, Ahmedit, një top djallëzor energjie që shkëlqeu gjithashtu në shkollë dhe të gjithë e donin. Çuditërisht, ajo besonte se Ahmedi do t’i mbijetonte asaj, do të trashëgonte 25 siklat e saj dhe do të jetonte një jetë që nuk mund ta bënte. Por ata ishin të destinuar të arrinin fundin së bashku, ashtu siç kishin jetuar, kishin frikë dhe kishin vdekur së bashku.
Rasha dhe Ahmed kanë lindur një vit diferencë. Ata duhej të rriteshin dhe të merrnin një doktoraturë si nëna e tyre, jo të vdisnin në moshën e butë 10 dhe 11 vjeç.
Në një univers paralel, ky do të ishte një krim i pafalshëm lufte, por jo këtu në Gaza. Ata janë vetëm dy viktima nga dhjetëra mijëra.
Izraeli ka vrarë më shumë se 16,700 fëmijë në Gaza që nga 7 tetori 2023, dhe të paktën 17,000 fëmijë kanë humbur prindërit e tyre. Në janar 2024, Save the Children raportoi se 10 fëmijë po humbnin një gjymtyrë çdo ditë. Deri në pranverë, gati 88 përqind e të gjitha shkollave ose ishin shkatërruar ose dëmtuar.
Unë jam në gjendje të përqendrohem vetëm në një incident të vetëm në këtë artikull, por edhe nëse do të gjeja një mënyrë për të shumëzuar dhimbjen me 16,700, lexuesi do të ishte ende shumë larg nga të kuptuarit e vërtetë të madhësisë së pikëllimit në Gaza.
Askush nga ne në familje nuk e kupton pse një fëmijë kaq i vogël shkroi një testament me dëshirat e saj të fundit për t’i shpërndarë gjërat e saj të dashurve të saj. Çfarë po ndodhte në mendjen e saj? Ne e dimë se 12 muajt e fundit kanë qenë jashtëzakonisht traumatikë për palestinezët, të rinj e të vjetër, por pse Rasha ishte e bindur se ajo do të vdiste?
Duke marrë parasysh se gjysma e 2.3 milionë banorëve të Gazës janë nën 18 vjeç, sa fëmijë të tjerë në Gaza kanë mendime të tilla? Ndërsa testamenti i Rashës tani është bërë viral në platformat e mediave sociale, ka shumë të ngjarë që ka shumë më tepër testamente të tilla të humbura në rrënoja.
Teksa shkruaj këtë artikull që ngjan më shumë si një eulogji e vonuar për nipin dhe mbesën time të dashur, nuk mund të mos pyes veten nëse ka një fëmijë atje që shkruan një testament në errësirë tani.
Ahmedi dhe Rasha kaluan një natë të tërë në qefin, krah për krah, në dyshemenë e ftohtë të spitalit. Të nesërmen në mëngjes, i çuam në varreza dhe i vendosëm të prehen së bashku në një varr të vetëm, krah për krah përgjithmonë.
Ku është zemërimi global për vrasjen groteske të 16700 fëmijëve?
